ЖЕБРАК, а, ч. 1. Людина, яка живе з милостині; старець. Хата, до котрої ми зайшли, то була напіврозвалена - стара кучка, житло старого діда жебрака (Фр., І, 1955, 70); Безногий Шпулька був головою корпорації київських жебраків - це він визначав кому, коли й в якому районі жебрачити (Смолич, Мир.., 1958, 73); * У порівн. Коли б не це, я, напевне, попросив би в неї шматочок хліба, як жебрак (Сміл., Сашко, 1957, 143).

2. Дуже бідна людина. - Тебе хотять сватать багатирі, а не такі жебраки, як ми самі (Н.-Лев., III, 1956, 331); - Золото моє пропало... Лишився жебраком... хоч по світу йди з торбою... (Шиян, Гроза.., 1956, 100).